Saf dinclik..

Çox şey istəmirik əslində …

Güc dəlisi siyasətçilərin əksinə yalnız dinclik istəyirik. Xoşbəxt olmaq da deyil əslində istədiyimiz. Yalnız əzələlərimizi gərgin olmaması, stressli olmamaq, dinc olmaq … Amma ola bilmirik, çünki çox şey bilirik, çünki qadağan almadan yedik bir dəfə …

Sizlərə dincliyin ən saf halını izah etməyə çalışacağam. Saf dincliyi, yəni heçliyi. Dünyaya gəldiyimiz andan etibarən 5 duyğu organımızla zehnimizə bir məlumat bombardmanı gəlməyə başladı. Daha çox bildikcə daha çox sorğulamaya başladıq. Körpəykən əşyaları tanıya bilmək üçün ağzımıza qoyduq. Uşaqkən hadisələrin arxa üzünü də bilə bilmək üçün davamlı “Niyə?” Sualını soruşduq valideynlərimizdən. Elə sehrli bir söz idi ki, bu sözü əbədi soruşa bilərdik bizə hər səfərində cavab verilsə belə. Böyüdükcə bildiklərimiz yalnız daha çox sual və problem yaratdı. Bəzi insanlar bildikləri üzündən öldürüldü, bəziləri da bildiklərini istinad alaraq öldürdü. Bu gün gəldiyimiz son nöqtədə isə dünyanın bu vəziyyəti, tarixi; yalnız insanoğlunun axmaqlığı və vəhşiliyi ilə ağılda qalır. Doğan, başqalarına xidmət edən və ölən canlılar olaraq həyatımız boyunca acı çəkir, çəkilən ağrılara tamaşaçı qalırıq. Yaxşı dincliyi necə tapacağıq belə bir mühitdə? ..

İnsanoğlu praktik zəkaya sahibdir. Problemlər çoxaldıqca əhəmiyyətsiz hesab eləməyə başladıq, yanımızda insanlar öldürülərkən əyləncəmizə davam etdik.küçələrdəki toyların ortasından cənazələr keçdi. İnsanlar aldadaraq, istismar edərək başqalarından istifadə etdikcə  biz də başqalarından istifadə etməyə başladıq

Dinlərimizə sarıldıq, çünki etdiyimiz pisliklərin üstünü örtəcək bir torpaq lazımdı idi. Altımıza lüks çipləri , əslində heç lazımi olmayan böyük evlər aldıq, halbuki atalarımız bizi bu günlərə köçəri çadırlarda qalaraq gətirmişdilər. Tək bir çadır insana bəs eliyərkən tripleks villalar aldıq. Bütün bunları edərkən bir tərəfdən dinimizdən olmayanları tənqid etdik, sözdə dinimizə sahib çıxdıq. Halbuki dünyadakı ən primitiv qəbilə dinindən ən çox üzvü olan dinə qədər heç birində özünüzü lüksə boğun deməz, tam əksinə din tamamilə materializm əleyhinədir. Maddəyə asılı olmayan bir həyat tərzini nəsihət edər, amma insanoğlu olaraq dinləri də gəlir vəsaiti etdik. Riyakarlığımızı onlarla örtbas etdik. Pul qazanmalıdır dedik, halbuki pul insanı maddəyə kölə etmək üçün xüsusi olaraq çıxarılmış bir vasitə idi. Əsl olan özümüzü unutduq.

Qısası insanoğlu dincliyi axtarmadı. Halbuki dinclik, onun üçün bir şey etmək lazım deyildi. Onsuz da doğulmadan əvvəl dinc idi. Həm də saf dinclik. Çünki hələ almadan yeməmişdik, heç idik, heçliyin məlumatından başqa məlumatı yox idi. Bir zamanlar yox idiniz, yox olduğunuz zamanları düşünün. Siz öldükdən sonrakı zamanları düşünün. Nə qədər dinc və yenə dinc olacağıq. Vergi ödəmək yox, bir neçə qəpik pul üçün başqasına qul olmaq yox, küçədə qalmaq yox, stress edəcəyin bir şeylər yox … Saf dinclik var …

Saf dinclik dünyada olmadığımız zamanlardır. Heç olduğumuz ya da hər şey olduğumuz zamanlar. Bir zamanlar heç idik, ya da hər şey. Çünki; Hər şey = Heç bir şey Bir “zamanlar” zaman da yox idi. Keçmişə kədərlənəcək, gələcəyə dərd etməyəcək bir zaman da yox idi. Çünki keçmiş də yox idi, gələcək də yox idi, bu an beyin hüceyrələriniz arasındakı sinapsislerinizdən keçən elektrik cərəyanı da yox idi, düşüncə yox idi, söz yox idi, yalnız qaranlıq var idi … hətta bəlkə o da yox idi, çünki rənglər də yox idi.

Yoxluğu düşünmək çoxu insana narahatlıq verir amma əksinə dincliyin ta özüdür. Əgər bir gün sizə ölməyimi istərdiniz yoxsa yox olmağımı deyə soruşsalar heç tərəddüd etmədən yoxluğu seçin. Çünki hər nə qədər cənnət və cəhənnəmdə də vergilər, hesab-kitab, əsəb, stress olmasa da, nəticədə əbədi həyata fikri bir az diksindiricidir … Cəhənnəmdə yanmaq, yalnız olarsız başqa işiniz olmaz. Cənnətə gününü gün etmək də hər hansı bir məsuliyyət olmadığı üçün dincdir. Lakin əbədi yanmaq ya da cənnətə yaşamaq darıxdırıcı olardı. Cənnəti də cəhənnəmə çevirə bilərdi. Necə ki bu gün çox yüksək rifah səviyyəsində olan İsveç və Norveçdə də  intihar cəhtləri olur. Çünki hər şeyə sahib olmaq = Bir həyata məqsədinə sahib olmamaqdır.

Bütün bu perspektivləri bizi gətirdiyi nöqtə heçliyin saf hüzurudur. İnsanoğlu ya mübarizə etmək istər bütün mazoşist, acı sevgisi ilə həyatda bir varlıq əldə etmək istər, bu varlığı əsnasında müvəffəqiyyətləri olar, ki müvəffəqiyyət əslində başqasının müvəffəqiyyətsizliyinin, yəni başqalarına acı çəkdirər, ya da mübarizəsində uğursuz olar və acı çəkər, yenə də əl çəkməz. Çünki acı, var olduğunu hiss etmək ən yaxşı yoludur. Canın acı çəkərsə, deməli varsan. Yaxşı insan niyə bu cür var olmaq istər? Niyə varlığı üçün Ailə, tanrısına şükürlər edər? Yox olmaq, heç var olmamış olmaq daha yaxşı deyilmi? Yoxsa insan dünyadakı bu acı çəkmə və acı çəkdirmə teatrını bəyənir?

Dünyanın vəhşiliyi bu günlərimizdə daha dərindən hiss olunan vaxt da, insan oğlunun varlığı üçün şükr etməsi, əslində insanın dincliyi axtarmadığını göstərir. Hüzur deyil axtardığımız, bir məqsəd. Terroristlər kitablara baxıb özlərinə bir məqsəd seçərlər, qatil dövlətlər öz kitablarına baxıb öz məqsədlərini yaradarlar. Biz xalq kütlələri bu mərhəmətsiz məqsədləri izlər və tökülən qanda boğularıq, amma yenə də varlığımıza şükür edirik. Yaxşı ki doğuldum deyərik, yaxşı ki doğulmuşuq …

Saf dinclik yoxluqdur, saf dinclik bu dünyada olmamalıdır, saf dinclik bu zamanın xaricinə çıxmaqdır, saf hüzuru zamandan azad olan yaşar, saf hüzuru yəqinki tanrı və mələkləri yaşar, saf dinclik hələ öz varlığını hiss etməmiş canlılar yaşayır. Çünki öz varlığını hiss etdiyi anda insan yaratma və yox etmə potensialına malikdir. Və dünya tarixi ikincisinin daha çox istifadə edildiyini göstərir …
Bu yazı əslində pessimist düşüncə tərzi deyil.Bir növ heçliyi anlaya bilməyimiz üçün, hüzura qovuşmaq ilahi bir bəxş olar. Bəzən yalnız xəyal qurmadan reallığa ən çılpaqlığıyla baxmaq lazımdır. Yalnız baxmaq bəzən hər şeyin görülməsi üçün yetər.